Reviews
Η Γερμανική μπάντα που αρέσκεται να τιτλοφορεί με ελληνικές λέξεις τους δίσκους της, φτάνει στον τέταρτο δίσκο της, τον ’’Chimonas’’. Οι ίδιοι προτιμούν να προσδιορίζουν την μουσική τους ως Dark Metal αν και δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα (πολύ θα το θελαν). Και για να παραφράσουμε και ένα γνωστό ρητό, ομάδα που συνεχίζει να χάνει επανειλημμένα, δύσκολα παίρνει νέες μεταγραφές. Και αυτό μεταφράζεται στο ότι η βασική/σηματική μουσική παρέα των Nachtblut παραμένει ίδια εδώ και πολλά χρόνια.
Οι Abysmal Dawn είναι μια Αμερικάνικη μπάντα που φτάνει αισίως στον τέταρτο της δίσκο και ακόμα δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει. Ούτε με το ’’Obsolescence’’ πιστεύω οτί θα τα καταφέρουν. Ούτε παλιομοδίτικο, ούτε εντελώς μοντέρνο death metal. Ούτε σπηλαιώδες, ούτε καρατεχνικό. Ούτε τιγκα στα blastbeasts, ούτε μεσαίων ταχυτήτων. Αλλά και όλα τα προαναφερθέντα, απλά σε μικρο βαθμό. Αν σας άρεσαν τα προγούμενα τους, θα σας αρέσει και αυτό, αν όχι προσπεράστε άφοβα ή τουλάχιστον περιοριστείτε σε on line ακροάσεις.
Αυτοί εδώ οι Ισπανοί το έχουν πολύ άνετα. Το τεχνικό και εμπλουτισμένο με πολλά μελωδικά στοιχεία thrash metal τους σε κερδίζει εύκολα από την πρώτη ακρόαση. Δημιουργημένοι μόλις το 2010 και αφού κυκλοφόρησαν ένα EP το 2012, έχοντας κερδίσει ένα διαγωνισμό σε φεστιβάλ μπαντών, οι Reek επανέρχονται το 2014 με την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά.
\r\nΕίναι καμιά φορά που δεν το περιμένεις και όμως σε εντυπωσιάζει μια καινούρια ακρόαση, με την ποικιλομορφία στον ήχο, στον υπερθετικό βαθμό. Οι Scargod απ’την Αυστρία με το πρώτο τους full - length καλιτεχνικό πόνημα Sacrilegius Symphonies το κάνουν. Και αυτο είναι και θετικό και αρνητικό. Πάμε απ’την αρχή όμως και να γνωρίσουμε τους Scargod απ’την Αυστρία οι οποίοι είναι η συνέχεια των Shadows Grey, και έχουν ακόμα ένα ep το 2007, και παίζουν melodic black metal με αρκετά progressive στοιχεία.
Redemption Through Force. Έτσι ονομάζεται ο δεύτερος δίσκος των Heavy/Power μεταλλάδων από την Κύπρο Solitary Sabred που για μένα αποτελεί δίσκο σταθμό στην σκηνή (μαζί του και ο περσινός Arrayan Path), σαφέστατα και μέσα στα 5 καλύτερα της χρονιάς. Η παρέα του Δημήτρη Δημητρίου κυκλοφόρησε ένα ολοκληρωμένο δίσκο που στάζει λιωμένο μέταλλο από παντού. Έτη φωτός βελτίωση από το ντεμπούτο (που σε καμμιά περίπτωση δεν ήταν μέτριο) αλλά εδώ τα πράγματα υπερβαίνουν συγκρίσεων.
Όταν μου έστειλαν αυτό το EP των Calamity για review, η αλήθεια είναι ότι δυσανασχέτησα λιγάκι. Κι αυτό γιατί το όνομα της μπάντας με παρέπεμψε στον Λούκι Λουκ (γελάμε τώρα!). Γι’αυτό να μην κρίνετε από το περιτύλιγμα κυρίες και κύριοι! Γιατί μόνο για γέλια δεν είναι το ep αυτό. Έχουμε να κάνουμε με κλασικό και αγαπημένο thrash ήχο, από αυτούς που αγαπήσαμε όταν πηγαίναμε σχολείο. Και ενώ έχω την αίσθηση ότι οι -πορτορικανοί παρακαλώ!- Calamity δεν έχουν και πολύ καιρό που τελείωσαν οι ίδιοι το σχολείο, ξέρουν πολύ καλά ποιος ήχος αγαπήθηκε παλιότερα.
Είναι κάτι στιγμές που αναζητάς απ’την μουσική που θα ακούσεις να σε χαλαρώσει, ή να σε κάνει να σηκώθεις απ’τον καναπέ και να εκτονωθείς, να διασκεδάσεις δηλαδή με τον τρόπο που σου αρέσει. Εδώ έρχονται οι Orange Goblin με τον όγδοο heavy as steel δίσκο τους Back From The Abyss και το καταφέρνουν με εντυπωσιακό τρόπο. Τους Orange Goblin τους αντιλαμβάνομαι σαν μια παρέα, γιατί είναι τα ίδιοι τέσσερις τύποι απ’το 1995, να παίζουν αυτά που τους αρέσουν, χωρίς να σκέφτονται και πολλά.
