monument

Βομβαρδιζόμαστε από doom metal κυκλοφορίες εβδομαδιαία. Κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε τις πρώτες δεκαετίες ύπαρξης του heavy metal. Υπήρχαν λίγες αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε, πολύ καλές μπάντες με επιρροές απο Black Sabbath, Pentagram, Candlemass, Saint Vitus, Trouble κ.α. Στα 90ς εμφανίστηκαν περισσότερες πάρα πολλές με την αρχή να κάνουν μπάντες που άνηκαν στις τάξεις της Rise Above και της Hellhound. Σαφέστατα υπήρχαν και άλλες πολλές όπως για παράδειγμα οι Solitude Aeturnus, οι Solstice και γενικότερα αυτό που ονομάστηκε epic doom metal.

Pennsylvania, 1986. Δεν ήταν περιοχή με μεγάλη metal σκηνή. Λίγες μπάντες, σχεδόν όλες σε πιο heavy/power καταστάσεις. Την ίδια χρονιά δημιουργούνται οι Lethal Prayer με σκοπό να ακολουθήσουν πιο ακραία μονοπάτια.  Αρχηγός ο κιθαρίστας Belial (Koblak).  Μοναδική σύνθεση από τα 80ς είναι το ορχηστρικό ‘’ Ad Majorae Satanas Glorium’’ του 1988 που τελικά μπήκε στο ντεμπούτο τους. Αρκετές  αλλαγές σε μέλη με μοναδικό συμπαραστάτη τον Leviathan στα φωνητικά.

Πόσο μαγικό και ελκυστικό σας ακούγεται μια μπάντα να ξέρει από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε, πότε θα έρθει το τέλος του; Θα μπορούσε να είναι τυχαίο γεγονός (ή μια ιστορία που  δημιούργησαν οπαδοί που συμπορεύτηκαν με τη μπάντα από την γέννηση της) αλλά κάτι τέτοιο ΙΣΩΣ συνέβη στους Φιλανδούς Barathrum. Ξεκίνησαν το 1991 (πιο πριν σαν Darkfeast) και άρχισαν να ηχογραφούν αρκετά demos προσπαθώντας να δημιουργήσουν τον δικό τους ήχο. Οι Φιλανδοί, όπως και οι χώρες της Μεσογείου είχαν πολύ διαφορετικό ήχο από τον κλασσικό της υπόλοιπης Σκανδιναβίας.

Το Grindcore δεν είναι απλά ένα άλλο υποείδος μουσικής. Είναι τρόπος ζωής, φιλοσοφία, διασκέδαση, χιούμορ και πολλά άλλα τα οποία συμπεριλαμβάνονται και εκφράζονται με τον πλέον ακραίο τρόπο. Ήχος και στιχουργικό περιεχόμενο στο κόκκινο, σίγουρα όλα εκτός ορίων. Για λίγους.  Σαν τις ταινίες τρόμου. Οι περισσότεροι τις αποφεύγουν αλλά αυτοί που λατρεύουν τέτοιου είδους ταινίες, έχουν σχεδόν δει τα άπαντα που αξίζουν και όχι μόνο.

Το Αμερικάνικο Power Metal ήταν ανέκαθεν σκληρότερο του Ευρωπαικού. Στας Ευρώπας  ίσως να το χαρακτηρίζαμε και power/thrash.  Χιλιάδες μπάντες έπαιξαν δυναμικό, τρελαμένο metal στην Αμερική αλλά μόνο μια (που γνωρίζω εγώ)  αυτονομάστηκε...Powermad. Τα παιδιά της Minneapolis ξεκίνησαν το 1984 παίζοντας σκληρότερα χρόνο με το χρόνο μιας και εκείνη την εποχή οι μπάντες συναγωνιζόντουσαν μεταξύ τους όσο αφορά τη δύναμη (και κάπως έτσι προέκυψε το thrash metal). Το κουαρτέτο ήδη είχε δημιουργήσει τις πρώτες του συνθέσεις το 1985 ενώ ακολούθησαν και μεταγενέστερες στα επόμενα δυο χρόνια.

Προσφάτως, οι Δανοί Witch Cross κυκλοφόρησαν το τρίτο τους  δίσκο, το δεύτερο μετά την επανασύνδεση τους το 2011. Ανήκουν στη κατηγορία των συγκροτημάτων  που αναζητούν τη δεύτερη ευκαιρία από τους εαυτούς τους αλλά και τους οπαδούς. Το παρόν τους είναι τουλάχιστον αξιοζήλευτο χωρίς βέβαια να τίθεται θέμα σύγκρισης με το εκπληκτικό εκείνο ντεμπούτο του 1984, το ‘’Fit For Fight’’. Επηρεασμένοι όσο δεν πάει από το ήχητικό κύμα του new wave (metal) που ευδοκιμούσε στην Αγγλία στις αρχές των 80ς, η ίδια η μπάντα έπαιζε ανάλογα, απλά ήταν από Δανία.

Το prog rock μεγαλούργησε στα 70 και ήταν σε ύφεση στα 80ς. Οι συθέσεις στα τέλη των 70ς είχαν φτάσει σε δυσθεώτητα επίπεδα ποιότητας αλλά και ηχητικής και καλλιτεχνικής μεγαλομανίας με τους οπαδούς να κουράζονται σταδιακά. Τα μουσικά είδη που εμφανίστηκαν στα 80ς, σαφώς πιο απλουστευμένα κέρδισαν το νεαρό κόσμο με την αμεσότητα και την δύναμη τους. Το prog rock επανήλθε τη δεκαετία των 90ς, ως neo-prog rock.  Η νέα φουρνιά διόρθωσε κάποιες ενοχλητικές λεπτομέρειες των παλιών αλλά γενικότερα βασίστηκε στον μουσικό πλούτο τους. Αμέτρητα τα παραδείγματα που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Η Γαλλική σκηνή πρόσφερε αρκετές σημαντικές και ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες στο χώρο του κλασσικού heavy metal στα 80ς, με πολλές από αυτές να έχουν γαλλόφωνα φωνητικά. Αυτό σε κάποιους αρέσει πολύ και κάποιοι το μισούν μιας και η Γαλλική γλώσσα είναι πολύ ιδιαίτερη και αρκετά αταίριαστη (στο μυαλό μας) με το heavy metal. Εγώ πάντως τάσσομαι φανατικά προς την πρώτη ομάδα, δηλαδή αυτών που αγαπούν τα γαλλικά στο heavy metal. Τρανταχτό παράδειγμα οι Sortilege που κυκλοφόρησαν δυο δίσκους τραγουδισμένους σε διαφορετικές γλώσσες.

Τον Σεπτέβρη κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των Ισπανών folk/power metallers Mago De Oz. Βέβαια η μπάντα δεν έχει καμιά σχέση σαν σύνθεση με αυτή του τρίτου (La leyenda de La Mancha) ή τέταρτου δίσκου τους  (Finisterra) που τις θεωρώ και ως τις καλύτερεςστιγμές της μπάντας. Μόνο ο drummer και ο βιολιστής έχουν μείνει από τότε, άρα καταλαβαίνετε την τεράστια διαφορά. Η μπάντα έχει ζήσει πέντε διαφορετικές δεκαετίες και έχει προσαρμοστεί πολλές φορές. Από τις Iron Maiden επιρροές των 80, στα πιο folkish/power 90ς-00ς ενώ τελευταίες δεκαετίες το metal έχει σχεδόν περιοριστεί.

Οτιδηποτε είναι σοκαριστικό μας προσελκύει. Ένα ακραίο εξώφυλλο, περίεργοι ήχοι, πειραματισμοι, αμφίεση, δηλώσεις, οτιδήποτε. Κάτι που θα ξεχωρίσει ένα καλλιτέχνημα από τα άλλα. Δεν μιλάμε για τη μουσική καθ’ αυτή. Αυτή έχει τη δύναμη να σε κάνεινα την λατρέψεις ή να την μισήσεις από μόνη της. Μιλάμε για το δεύτερο επίπεδο, το βοηθητικό, αυτό που θα σε πείσει να ασχοληθείς με τη μουσική ενός συγκροτήματος. Μετά ξεκαθαρίζει το τοπίο από μόνο του. Οι Lifelover από τη Σουηδία είχαν ειρωνικό όνομα. Μόνο λάτρεις της ζωής δεν ήταν, τουλάχιστον αυτό έδειχναν μέσω του μουσικού τους πεσιμισμού.