monument

My precious….My precious…..My Precious Metal Music. Και αν δεν θέλουμε γενικοκολογίες, υπάρχει και μπάντα με το όνομα Precious Metal (ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ όμως metal) και μάλιστα αποτελείται από πενταμελή σύνθεση από γυναίκες και μόνο. Βασικά κορίτσια, τουλάχιστον για το 1983 που δημιουργήθηκε η μπάντα. Η κιθαρίστρια Janet Robin που εισήλθε στο συγκρότημα το 1984, ήταν μόλις 16 χρονών... Το νεαρό, γυναικείο συγκρότημα έπαιζε το glam/hard rock σου σε όλα τα γνωστά κλαμπάκια του Los Angeles μέχρι που έπεσε της προσοχής του φημισμένου DJ Rodney Bingenheimer ο οποίος έπαιζε τη μουσική τους στο ράδιο.

Οι μεταλλάδες νιώθουν ότι μεταξύ τους υπάρχουν κοινοί δεσμοί αίματος. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει αλλά δεν παύει να νιώθουμε ότι κάτι μας ενώνει. Από την άλλη υπήρχαν και μεταλλάδες που όντως τους ένωναν τέτοιοι δεσμοί, συγγενικοί, όπως στην περίπτωση των Death Angel. Η πρώτη σύνθεση ξεκινά από τους συγγενείς Rob Cavestany (κιθάρες), Dennis Pepa (φωνή/μπάσο) και τον δεκάχρονο τότε Andy Galeon στα drums σαν Dark Theory. Το αλλάζουν σε Death Angel βλέποντας το συγκεκριμένο όνομα στο εξώφυλλο ενός βιβλίου.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι τα μεγαθηρία της Metal μουσικής όπως οι Black Sabbath, Metallica, Iron Maiden και δεκάδες άλλα είναι υπεύθυνα για την αγάπη μας για τη συγκεκριμένη μουσική. Αλλά οι καιροί αλλάζουνε, το ίδιο και ο κόσμος που ακούει αυτή τη μουσική. Ήδη κάποια θεωρούνται απαρχαιωμένα. Κάθε γενιά θέλει τους δικούς της ήρωες. Και θα ήταν αδικια και αναληθές να πούμε ότι δεν έχουν βγει μπαντάρες την τελευταία εικοσαετία.

Έχουμε ακούσει πολλάκις ότι στα 70ς-80ς πολλά από τα μεγαθηρία της μουσικής μας κυκλοφορούσαν ακόμα και δυο άλμπομυς μέσα σε μια χρονιά. Και μάλιστα να είναι και τα δυο εξαιρετικά. Πολλά από τα χιλιακουσμένα τραγούδια της ζωής μου ανήκουν στην ίδια μπάντα, τους Thin Lizzy.

Αν και σκοπός μου είναι να γράφω για πιο άγνωστες μπάντες ή γενικότερα να υπάρχει ένας μόνος δίσκος τους που να έχει γραφτεί κείμενο, δεν μπορώ παρά να υποκύψω σε περιπτώσεις που ακούω κάτι και δημιουργούνται χιλιάδες εικόνες στο μυαλό μου. Πρέπει να γράψω για αυτό, να δαμάσω τους δαίμονες μέσα μου. Ή τους Αγγέλους στην περίπτωση των Sacred Warrior που υπερασπίστηκαν τον Χριστιανικό τρόπο ζωής προσφέροντας όμως ατσάλι Αμερικάνικης κοπής.

Αυτό με το σχίσμα των Batushka δεν είναι πρωτόγνωρο στη σκληρή μουσική. Υπάρχουν οι Oliver/Dawson Saxon, υπάρχουν οι Andy Scotts Sweet, υπάρχουν και τουλάχιστον καμιά δεκαριά ακόμα συγκροτήματα που μου έρχονται στο μυαλό αλλά δεν θα καταχραστώ το χώρο μου. Αυτό με την αυθεντικότητα και τα δικαιώματα συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ένα από τα παραδείγματα του ακραίου χώρας μας πηγαίνει στη Πολωνία να γνωρίσουμε τους Infernum. Ξεκίνησαν το μακρινό 1992 σαν ντουέτο (Anextiomarus-φωνή/έγχορδα και Tom Balrog- drums) και έτσι κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ντέμο .

Σαράντα χρόνια σαν Dark Quarterer και ακόμα περισσότερο αν υπολογίσεις και τους Omega R, την πρώιμη μορφή τους σε πιο Prog/hard rock ηχοτόπια. Πάρα πολλά για να μοιράζεσαι με κάποιον άνθρωπο. Και όμως οι Gianni Nepi (μπάσο/φωνή) και Paolo "Nipa" Ninci (drums) είναι ακόμα μαζί, χωρίς να βιάζονται για οτιδήποτε. Η μουσική για αυτούς δεν είναι επάγγελμα, είναι χαρά και ξέδωμα. Πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε για 66-67 χρονους πλέον.

Κάθε μουσικός οπαδός, φαντάζομαι, έχει αναρωτηθεί ποιά μουσικά διαμάντα κυκλοφόρησαν την χρονιά που αυτοί γεννήθηκαν. Για μένα είναι το 1979 και η σκληρή μουσική και ακόμα περισσότερο το Heavy Metal έχει να επιδείξει λίγα αλλά δυνατά χαρτιά για τη συγκεκριμένη χρονιά. Το ‘’Lovedrive’’, ο έκτος δίσκος των αγαπημένων (στη ελλάδα και όχι μόνο) Scorpions έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα μιας και είναι από τα πρώτα βινύλια που απέκτησα, γυμνασιόπαιδο ακόμα ενώ περιέχει τουλάχιστον τρία-τέσσερα απότα αγαπημένα μου τραγούδια από τη συγκεκριμένη μπάντα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που συναντάμε love or hate δίσκους. Δεν μιλάμε να ρωτήσεις ένα μπλακμεταλλά αν του αρέσουν οι Helloween και να σου πει ότι τους σιχαίνετε. Να ρωτήσουμε ένα powermetaller και να μας το πει αυτό. Μπααααα. Σίγουρα δεν θα βρεις πολλούς, μπορεί και κανένα. Υπάρχουν όμως τέτοιοι δίσκοι. Για κάποιους φταίει η παραγωγή,σε άλλους τα φωνητικά, κάποιοι άλλοι τρελαίνονται με τη μουσική ενώ δεν είναι και λίγοι αυτοί που χαλιούνται με το εκάστοτε image, δηλώσεις ή στιχουργικο περιεχόμενο. Πάσα τώρα στους Silencer. Σουηδική depressive black metal μπάντα.