monument

Μια από τις επιδραστικότερες μπάντες του μελωδικού, Σουηδικού death/black είναι αδιαμφισβήτητα οι Dissection. Πολλά έχουν ακουστεί και συμβεί που συσχετίζονται με τη μπάντα και υπόλογος αυτών ήταν ο Jon Nödtveidt. Και γράφω  ‘’ήταν’’ διότι ως γνωστόν, ο συγκεκριμένος αυτοκτόνησε υατοπυρπολήθηκε) το 2006 σε ηλικία μόλις 31 ετών. Ήθελε να φύγει ακμαιότατος, σωματικά, ψυχικά, πνευματικά και κατ’επέκταση καλλιτεχνικά. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1989 από κάποια 15χρονα  στο Strömstad της Σουηδίας.

Από τις αρχαιότερες, σημαντικότερες και επιδραστικότερες black metal μπάντες της πρώτης γενιάς στην Ελλάδα συγκαταλέγονται στα σίγουρα και οι Varathron. Ξεκίνησαν το μακρινό 1988 και από τότε μας παρέδωσαν άφθονο υλικό με πάμπολλες συνθετικές αλλαγές με μοναδικό στυλοβάτη τον Stefan Necroabyssious (Καρασάββας).

Η ιδέα ενός project που είναι εντελώς διαφορετικό ηχητικά από τα κύρια μουσικά οχήματα των δημιουργών του είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα. Φανταστείτε ότι είμαστε στο 1993. Οι Darkthrone  έχουν κυκλοφορήσει το ‘’ Under a Funeral Moon΄΄ και τον επόμενο χρόνο το ‘’ Transilvanian Hunger’’. Λίγοι έχουν ακούσει  Isengard και γνωρίζουν και την άλλη μουσική πλευρά (πιο heavy metal oriented) του Fenriz.

Στόχαστρο και πάλι στο underground των 80ς και συγκεκριμένα στην Ελβετία για να γνωρίσουμε τους Drifter. Η μπάντα ιδρύθηκε το 1981 από τον κιθαρίστα Peter Wolff, τότε ως Mana Prime. Το 1983, δηλαδή με τον ερχομό του drummer του Ivano Marcon, το αλλάζουν σε Drifter. Εκείνες τις εποχές, υπέυθυνος για την διαφήμιση/προώθηση ήταν ο Πατέρας της Ελβετικής σκηνής, ο Tom Warrior των Hellhammer/Celtic Frost. Ξεκινούν να γράφουν το δικό τους υλικό (heavy metal) μιας και η σύνθεση της μπάντας είχε σταθεροποιηθεί ήδη από το 1983.

Ο Johan Ericson είναι ο κιθαρίστας (παλιότερα drummer) της γνωστής goth/doom/death μπάντας Draconian  που παρακουλουθήσαμε ζωντανα στη χώρα μας προ πενταετίας στη προώθηση του ‘’Sovran’’ με τη νέα τότε τραγουδίστρια. Η ιστορία των Draconian ξεκινά πίσω στο 1993-94 αν και το ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε μια δεκαετία μετά. Κάπου τότε αποφάσισε και ο Johan να δημιουργήσει το δικό του μουσικό project παίρνοντας το γοτθικό/μελαγχολικό/σκοτεινό ήχο των Draconian και πηγαίνοντας το στα άκρα, αυτό που ονομάζουμε funeral doom/death metal.

Σίγουρα έχετε ακούσει τον όρο ‘’μπλοκάρισμα’’ στο καλλιτεχνικό χώρο, είτε μιλάμε για συγγραφείς είτε για μουσικούς είτε για κάτι άλλο. Είναι η αδυναμία παραγωγικότητας νέων ιδεών. Συχνότατο φαινόμενο σε ήδη φτασμένους καλλιτέχνες ή ανθρώπους που έχουν ήδη προσφέρει πολλά και ο κόσμος περιμένει ακόμα περισσότερα από δαύτους. Σε μια τέτοια κατάσταση είχαν φτάσει οι γνωστότατοι Βρεττανοί Kansas κάπου στα μισά των 70ς. Οι Prog Rockers Kansas οι οποίοι συνδύαζαν τους ήχους της χώρας τους με επιρροές από τις αντίστοιχες της Αμερικάνικης ηπείρου είχαν το δικό τους, ιδιαίτερο ήχο.

My precious….My precious…..My Precious Metal Music. Και αν δεν θέλουμε γενικοκολογίες, υπάρχει και μπάντα με το όνομα Precious Metal (ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ όμως metal) και μάλιστα αποτελείται από πενταμελή σύνθεση από γυναίκες και μόνο. Βασικά κορίτσια, τουλάχιστον για το 1983 που δημιουργήθηκε η μπάντα. Η κιθαρίστρια Janet Robin που εισήλθε στο συγκρότημα το 1984, ήταν μόλις 16 χρονών... Το νεαρό, γυναικείο συγκρότημα έπαιζε το glam/hard rock σου σε όλα τα γνωστά κλαμπάκια του Los Angeles μέχρι που έπεσε της προσοχής του φημισμένου DJ Rodney Bingenheimer ο οποίος έπαιζε τη μουσική τους στο ράδιο.

Οι μεταλλάδες νιώθουν ότι μεταξύ τους υπάρχουν κοινοί δεσμοί αίματος. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει αλλά δεν παύει να νιώθουμε ότι κάτι μας ενώνει. Από την άλλη υπήρχαν και μεταλλάδες που όντως τους ένωναν τέτοιοι δεσμοί, συγγενικοί, όπως στην περίπτωση των Death Angel. Η πρώτη σύνθεση ξεκινά από τους συγγενείς Rob Cavestany (κιθάρες), Dennis Pepa (φωνή/μπάσο) και τον δεκάχρονο τότε Andy Galeon στα drums σαν Dark Theory. Το αλλάζουν σε Death Angel βλέποντας το συγκεκριμένο όνομα στο εξώφυλλο ενός βιβλίου.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι τα μεγαθηρία της Metal μουσικής όπως οι Black Sabbath, Metallica, Iron Maiden και δεκάδες άλλα είναι υπεύθυνα για την αγάπη μας για τη συγκεκριμένη μουσική. Αλλά οι καιροί αλλάζουνε, το ίδιο και ο κόσμος που ακούει αυτή τη μουσική. Ήδη κάποια θεωρούνται απαρχαιωμένα. Κάθε γενιά θέλει τους δικούς της ήρωες. Και θα ήταν αδικια και αναληθές να πούμε ότι δεν έχουν βγει μπαντάρες την τελευταία εικοσαετία.

Έχουμε ακούσει πολλάκις ότι στα 70ς-80ς πολλά από τα μεγαθηρία της μουσικής μας κυκλοφορούσαν ακόμα και δυο άλμπομυς μέσα σε μια χρονιά. Και μάλιστα να είναι και τα δυο εξαιρετικά. Πολλά από τα χιλιακουσμένα τραγούδια της ζωής μου ανήκουν στην ίδια μπάντα, τους Thin Lizzy.